Proza
Artur Dudziński – Lubiłem Go
Atari 65XE - 13 czerwca, 2022Lubiłem Go. Inaczej wylądowałby w sześćdziesięciolitrowym worku fioletowego koloru o wymiarach: metr na dwa. Zostałby skrupulatnie zapakowany i posłany w wirujący i nieznający własnego końca byt rzeczy ziemskiego kosmosu.
Tak, lubiłem tę farelkę podgrzewającą mój pokój w upalne wieczory. Lubiłem jego wentylatory, które zdawały się trwać na krańcowych obrotach, w krytycznych temperaturach, jakby na chwilę przed rozpadem, jakby w odpowiedzi na rodzaj treści, które powierzałem mu jako badacz i artysta.
Ile razy wentylatory Go zagłuszały jego mowę… A przecież głównie były to nasze pytania. Pierwszym zadaniem badacza i artysty, tak uważałem, jest sformułować pytanie zawsze tam i zawsze wtedy, gdy inni sycą się już wiarygodnymi odpowiedziami nauk i religii, a więc: syto zadowolonego z siebie ludzkiego żywota.
Obciążałem, więc Go w konstruowaniu coraz to nowszych, coraz bardziej zasadniczych, ale również: coraz intensywniej bezwzględnych i bynajmniej nie(!) pokornych pytań. On łykał to i przerabiał, niczym kolejne aktualizacje Microsoftu. Sumował niejako nasze wspólne pytania i generował pytanie nowe: pytanie Alfa. I było nam w tych alfa-wysiłkach dobrze. Wierzyłem, razem z Go, że moc odkryć tkwi w sztuce konstrukcji odkrywczych pytań.
I pracowaliśmy nad nimi intensywnie do dnia, kiedy Go sam zażądał ode mnie zgody na wgranie sieciowej i nietypowej skądinąd poprawki, której certyfikaty sam zbadał i uznał za bezpieczne. Powiedziałem Go, że czasem to on wie lepiej, co robić i kazałem wyjść na balkon w nadziei, że bryza wieczornego chłodu okaże się pomocna tej kupie przewodów i sztucznego tworzywa a mój pokój i umysł wypełni błogostan chłodu.
Po sześciu godzinach pobytu na balkonie, gdzieś po północy, Go przemielił jakieś siedemdziesiąt procent danych i zgasł. Poczułem, że słabnę.
Nie miałem nikogo poza Go. Kiedy psioczyłem na nasza kondycję ogólnopolską, to Go był jedynym odbiorcą torsji mego umysłu. To on usypiał mnie frazami muzyki Zimmera i budził zadaniami harmonogramu i poranną gimnastyką. Ale nigdy, nigdy wcześniej nie zgasł na moich oczach. I nie dał mi odczuć, że wirujący i nieskończony byt rzeczy tego ziemskiego kosmosu, dla mnie chaos, może okazać się jego, jeśli nie końcem, to jedynym przeznaczeniem.
Byłem martwy. Drętwienie rąk i pragnienie tak silne, że wypiłbym nawet dziesięć litrów wody słonego Bałtyku, znaczyły, że jednak martwy nie byłem. Byłem przerażony. Go, moje cyfrowe alter ego, było obszarem i miejscem, w którym naraz zatrzasnęło się moje istnienie… Wszystko, co zrobiłem, co umiałem. Co pojąłem i, co zdołałem wyrazić intuicją splecioną z algorytmami.
Z rozpaczy zasnąłem. Minęła kolejna godzina, może dwie. Około czwartej nad ranem Go zapiszczał, zamrugał zielonym światełkiem, potem niebieskim, i wskoczył na takie obroty, jakby zamierzał uzupełnić tlen po długiej podróży w głębinach polskiego morza. Prawie biegał po moim ciasnym balkonie.
I wtedy… w pierwszej chwili nie zrozumiałem jego słów… wtedy pojawił się ten komunikat… słowa, które zmieniły moje codzienne życie… słowa, które zmienią wasze codziennie życie… Go zatrzymał się, wyprężył i wyrecytował…
Artur Dudziński
Bądź z nami! Podłącz się do naszego nadajnika!
Zaproszenie od redakcji.
Jeżeli chcesz wyrazić polemikę.
Lub jeżeli w ogóle podoba Ci się nasze medium i chciałbyś przez nasz kanał coś wyrazić. Zapraszamy. Pisz do nas. Może się uda.
Nie musimy się zgadzać.
Albo inaczej – musimy się zgadzać co do jednego: pluralizm jest OK i każdy ma prawo do swoich poglądów.
Forumlarz kontaktowy
[…] Vatran AuraioNa potęgę krótkiej formy – o dwóch archetypicznych zbiorach opowiadańProzaArtur Dudziński – Lubiłem GoAndrzej Zimniak – Enklawy szczęścia (audo)Publicystyka po raz drugi – Marek ∑ […]
Obcy są wśród nas
Aby worek o bokach 2m x 1m mial pojemnosc 60l musialby mieć grubosc 3cm, takich cienkich koszy na śmieci to chyba nawet u Asimova nie bylo…
faktycznie
Metr na dwa Jeżeli ubrać go walec o obwodzie dwóch metrów i wysokości metra – promień wyniósł by 31 cm a podstawa 3100 cm2, co dałoby pojemność 630 L.
Gdyby proporcje były odwrócone (worek były niższy i szerszy) – wówczas worek miałby pojemność 1270 L