Książkowe Nowinki
Łukasz Orbitowski – Wróg
Trzydzieste Plenum - 28 grudnia, 2024Tak przez 70% książki myślałem sobie „bardzo ciekawie opowiedziane, ale czy to dokądś zmierza?”.
Okazuje się, że w sumie zmierza, historia nieźle się zamyka.
O co w niej chodzi?
Część z nas pewnie pamięta gigantyczny, nomen omen, pożar centrum handlowego Gigant w Krakowie przed dwudziestu laty. Sprawców domniemanego podpalenia nigdy nie odnaleziono.
Orbitowski wyfantazjował sobie sprawcę i to, żeby było ciekawiej, strażaka. Ale strażak ów ma do opowiedzenia swoją historię, która zajmuje większość książki (większość, bo na losy samego strażaka, nieźle osadzone w opisie Polski przełomu wieków, jest tu położony dużo mniejszy nacisk).
Otóż strażak nasz twierdzi, że w poprzednim życiu był… Neronem. Tak, tym o którym myślicie. Opowiada więc swoje losy i nie da się ukryć, że wciąż rozwijający się talent Orbitowskiego do opowiadania, biegłość językowa i zabiegi stylistyczne, sprawiają, że śledzi się losy owe z dużym zainteresowaniem, czy wręcz zaangażowaniem. Historię Nerona (tak jak choćby Tarzana) oczywiście z grubsza znamy, choć autor wprowadził tu nieco zmian, ale nie rewolucyjnych.
Niemniej jednak historia Nerona opowiedziana w pierwszej osobie i to jeszcze współczesnym językiem, robi duże wrażenie. Takoż odmalowanie Rzymu i okolic sprzed dwóch tysięcy lat pokazuje jak bardzo autor przyłożył się do roboty.
Orbitowski nie usprawiedliwia szaleństw Nerona ani czynu strażaka Staszka. Oddając głos bohaterowi/bohaterom, pozwala im opowiedzieć o sobie, a czytelnik może ich postępowanie zrozumieć lub nie.
Nie jest to na pewno prosta wykładnia „Spaliłem Rzym/Giganta, dlatego że to i to”. Portret psychologiczny bohatera, niejasny, niełatwy i niejednoznaczny, to ważna wartość książki.
Łukasz, chłopie, w przeciwieństwie do losów bohatera – dobrze Ci to wyszło.
Trzydzieste Plenum
* * *
Bądź z nami! Podłącz się do naszego nadajnika!
Kult – Orbitowski z miłością bez Wiary
Nie, że jakoś źle napisane – wręcz odwrotnie – sprawnie, wartko, z humorem ale i refleksją, i tą specyficzną umiejętnością gawędziarską autora, niczym przemowę ważnego, starszego kolegi z podwórka, który z przypadkowo zastanych śmieci typu zbita butelka i niedopalony papieros potrafi wyczarować zajmującą opowieść z ławeczki i murku, o tym, jak gość, co widział kosmitów zbił te butelkę, a paląc papierosa spotkał ruskich, którzy dali mu skrzynkę z kałachami.
Subscribe
Login
0 komentarzy
najstarszy
