Książkowe Nowinki
Projekt Hail Mary – ale film może się udać
Ryszard Ochudzki - 24 sierpnia, 2025
„Marsjanin” – zarówno książkowa jak i filmowa wersja wyszły dobrze.
„Artemis” o przygodach mieszkanki bazy kosmicznej na naszym Księżycu (bez ekranizacji) – wyszło słabo.
W swojej trzeciej, wydanej powieści „Projekt Hail Mary” wziął się za wysłanie bohatera poza Układ Słoneczny.
Na statku kosmicznym o nazwie jak tytuł, znów samotny człowiek (jak w „Marsjaninie”) musi sobie radzić z trudnościami przetrwania w kosmosie, choć tym razem w bardziej naukowej wersji „MacGyvera” – gdzie już nie za pomocą moczu i lusterka uprawia ziemniaki, a prowadzi bardzo, bardzo skomplikowane eksperymenty, wymagane wobec niespodziewanego wyzwania ludzkości (choć nie tylko jak się okazuje) w postaci tzw. astrofagów.
Owe astrofagi to żyjątka, które jak kosmiczna plaga absorbują promieniowanie słoneczne w przestrzeni kosmicznej między Ziemią a Słońcem, powodując, że na naszej planecie dochodzi mniej światła, a więc temperatura się obniża i grozi nam globalna epoka lodowcowa i wymarcie 90% ludzkości.
Z jakichś powodów (szczegóły w książce), w okolicach gwiazdy Tau Ceti może znaleźć się rozwiązanie ziemskich problemów, stąd ludzkość globalnie spina poślady i w ekspresowym tempie, unisono (Amerykańcy, ruski i Chincyki, Europa i reszta świata – jak jedna rodzina) buduje statek kosmiczny, który ma za zadanie dotrzeć tam i poszukać rozwiązania. To podróż w jedną stronę (dlaczego – takoż w książce), więc wymaga to załogi gotowej do najwyższych poświęceń.
Nasz bohater, który trafia na pokład Hail Mary, budzi się po hibernacyjnym śnie, i żeby było łatwiej zabrać się do zadania (sorry za spoilery) – ma amnezje oraz jest jedynym, ocalałym członkiem załogi. Cała powieść to stopniowe odkrywanie pamięci bohatera, co do tego, co wydarzyło się przed wylotem z Ziemi, jaka jest jego misja i co ma zrobić, by ocalić ludzkość.
Sama powieść napisana po amerykańsku, czyli krótkimi zdaniami z mnóstwem czasem zbędnych detali, jest niestety przeładowana opisami naukowych rozważań i rozwiązań problemów, o których nie mamy pojęcia, sposobami ich załatwienia, których nie rozumiemy.
O ile w „Marsjaninie” można było się jakoś utożsamić z bohaterem i jakoś sobie poukładać te dywagacje, bo problem jak wyhodować ziemniaka na Marsie z użyciem własnych odchodów narzucał się sam przez się, o tyle problemy załoganta „Hail Mary”, to już abstrakcyjny poziom czasem do sześcianu, mogący co najwyżej podniecić głęboko zaawansowanych nerdów-miłośników kosmosu czy astronautyki, ale dla przeciętnego czytelnika, to quasi naukowy bełkot.
Co chwile nasz bohater włącza i wyłącza „wirówkę”, żeby mieć albo i nie grawitację. Obraca swoją rakietą i stosem gadżetów, które trudno sobie wyobrazić, w przerwach grzebie w nanostrukturach mikrokomórek obcych organizmów, za pomocą specjalistycznych pipet, by skwitować:
„ale ze mnie dureń, że na to nie wpadłem, przecież to połączenie takiego czegoś z takim czymś, powinno dać takie coś, bez takiego czegoś”.
Litości. I tak grubo połowa tej książki. Literacko więc – porażka, na plażę czy leżak – dość ciężkie całe partie tekstu (także książka ceglasta).
Natomiast na film (ekranizacja z Ryanem Goslingiem ma być w kinach w 2026 r) może się udać.
Kino nie będzie męczyć widza tym quasi naukowym bełkotem, natomiast skupić się powinno na tym, co w książce ciekawe – a więc otoczki „spiny ludzkości” by wysłać misję Hail Mary w kosmos. A do tego trzeba sporo się napracować.
Rzeczywiście w książce te retrospekcje ziemskie wypadają najdorodniej – cięte dialogi, jakieś interakcje, w miarę bezpretensjonalne. Plus to, co się dzieje w kosmosie na Tau Ceti – przy odpowiednich proporcjach, powinno się udać.
Trailer zresztą sugeruje takie rozwiązanie narracyjne, i dobrze. Na pewno pokrzywdzeni będą (i dobrze!) ruscy – w książce bardzo pozytywnie przedstawieni, w ekranizacji już widać, że np. wywody autora o wyższości skafandra kosmicznego Orłan nad NASAowskim nie zostały uwzględnione.
Czy film będzie miał książkowe, przewrotne zakończenie – nie wiem, mnie lekko rozczarowało i było mało holywoodzkie. Pożyjemy, zobaczymy.
Ochudzki Ryszard
* * *
Subskrybuj
Login
0 komentarzy
Najstarsze
