West Bank Story – komiks bez obrazków

Atari 65XE - 20 grudnia, 2023

Tomasz Soroka

(scenariusz komiksu – obrazki należy sobie wyobrazić)

* * *

Osoby:

Kapitan Adam Weiss – Kapitan izraelskiej armii, żołnierz około czterdziestki

Faris Auda – młody Palestyńczyk

Salah Najem – Palestyńczyk, przewodzi grupą bojowników-terrorystów Hamasu

Ozjasz – Żydowski żołnierz, wesołkowaty

Rachela – młoda kobieta żydowska, odbywająca przymusową służbę w wojsku, bardzo ładna.

* * *

Betania, to wioska dwie mile na wschód od Jerozolimy, w której obecnie mieszkają praktycznie tylko Palestyńczycy i po zmroku żaden rozsądny Żyd się tam nie pojawia. W Betanii miały miejsce jedne z bardziej „wzruszających” wydarzeń w życiu Jezusa.

* * *

I. (strona pierwsza)

Kadr na szerokość całej strony. Z naszej perspektywy widać, że stoimy na łagodnym wzgórzu. Za niewielką przełęczą widzimy następne wzgórze, nieliczne zabudowania palestyńskiej wioski. Może gdzieś widać grób Łazarza. Przed nami, odrobinę niżej stoi Żyd w tradycyjnej szacie i mówi:

ŻYD: Panie! Już cuchnie!

* * *

Następny kadr, bardzo podobny, ale o kilka kroków dalej, widzimy trochę więcej równie nędznych zabudowań, no i widzimy człowieka żołnierza, z którego perspektywy wcześniej niby patrzyliśmy. Zapada zmrok. Stoi tyłem, patrzy przez lornetkę.

KAPITAN WEISS: Betania, cuchnące siedlisko Brudasów!

Odwraca się w stronę swoich. Mówi do oddziału uzbrojonych po zęby żołnierzy. Są też wozy opancerzone i wozy bojowe i różne takie.

KAPITAN WEISS: Żydowscy rycerze! Czy nasi dziadkowie za darmo przelewali krew na ciasnych ulicach Getta? Czy mamy się teraz obawiać wejść do tej wioski i schwytać te palestyńskie ścierwa, którym wydaje się, że mogą zabijać bezkarnie naszych bezbronnych braci? Otóż Nie! Czuwa nad nami Jehowa i zadrżą złoczyńcy!

W szeregu żołnierzy stoi również Rachela i Ozjasz.

OZJASZ (do Racheli) Za chwilę zapadną egipskie ciemności. Nawet stado wołów się nam wymknie.

RACHELA: Będzie trzeba, to Stary odpowiednio sobie poświeci kilkoma domami. Znów w czas pokoju krew chodniki bruka.

* * *

Kilku Palestyńczyków przemyka się zaułkami Betani. Na jednej ze ścian jest napisane: „ROMANES EUNT DOMUS”

PALESTYŃCZYK: (oglądając się) Zostali w tyle, może czekają na posiłki?

FARIS: Salah, co robimy!? Zasadzamy się na nich czy melinujemy?

SALAH: W domu Ahmeda przeczekamy do zmroku, a ty Faris biegnij ostrzec ludzi Mosque, że chyba natłukliśmy zbyt wielu Żydków i wchodzi tu cały oddział! W nocy wymkniemy się.

FARIS: Niech i tak będzie

Na ścianie napis kredą „WAR FOR TERRITORY”. Faris znika w jednym z zaułków.

* * *

II. (strona druga)

W pomieszczeniu widzimy kucającą Żydówkę. Pochyla się nad czymś, co jest poza kadrem, jej ręce też poza kadrem patrzy się w kadr dość zacięcie. Głos spoza kadru:

GŁOS: Mogłaś to sprzedać za co najmniej trzysta groszy!!!

* * *

Następny kadr podobny, ale widzimy już w podobnym pomieszczeniu Rachelę, jak zraniona (we nogę) leży, wsparta na rękach pochyla się nad trupem Ozjasza.

RACHELA: Ozjasz!

W pomieszczeniu są też Salah i pozostali Palestyńczycy. Stoją nad nimi.

PALESTYŃCZYK: Stul pysk, żydowska suko!

PALESTYŃCZYK II: Słyszeli strzały, zaraz tu będą, trzeba wiać!

SALAH: Masz rację. A tą sukę…

Mierzy z pistoletu do Racheli.

FARIS: Salah Nie!

W drzwiach stoi Faris. Podchodzi do Salaha, patrząc się w oczy Racheli.

FARIS: Uciekajmy! Zostaw ją!

SALACH: Co zostaw!? Zabiła Nizara i Samiego!

FARIS: Bracie, błagam cię chodźmy stąd! (odciąga tamtego)

SALACH: Oszalałeś!?

Rzuca go na ścianę. Odwraca się natychmiast i mierzy w Rachelę. Pada strzał. Salach pada. To Faris strzelił z karabinu Racheli, który leżał na ziemi.

FARIS: Pod ścianę!!!

Mierzy w pozostałych, podbiega do Racheli pomaga jej wstać, ona wspiera się na nim  i w milczeniu mierząc w tamtych, wycofują się na dwór.

* * *

III. (strona trzecia)

W kadrze pierwszym widzimy drzewo figowe. I głos zza kadru.

GŁOS: A niechże już się z ciebie nie rodzi żaden owoc!

* * *

Na drugim kadrze to samo drzewo, tylko całe uschnięte. Na gałęzi siedzi Rachela.

Pod drzewem stoi Faris.

FARIS: A ja też tam wejdę!

Wdrapuje się na drzewo. Siada obok niej.

RACHELA: To dziwne drzewo. Stoi tu takie uschnięte, od kiedy pamiętam.

FARIS: Stwardniałe prawie na kamień. Co robisz jutro?

RACHELA: Dlaczego ty zawsze mówisz o jutrze!? Nic ci do mojego jutra. Jutro ruszam do woja, a z tobą, jeżeli kiedykolwiek jeszcze będę rozmawiać, to będzie to zawsze dzisiaj. Więc, czy chcesz mi coś dzisiaj powiedzieć?

FARIS:W sumie to tak… będę za Tobą tęsknił….

RACHELA: Tylko tyle? Spadaj!

Strąca go z gałęzi. Potem sama zeskakuje.

FARIS: Rachela, tylko nie żartuj sobie ze mnie!

RACHELA: Z pewnych rzeczy jeszcze się nie nauczyłam żartować! A jeżeli coś w końcu z siebie wykrztusisz, to mam nadzieję, że już nigdy się tego nie nauczę.

Jakaś chwila potem. Idą drogą.

FARIS: Rozum mi mówi, że to beznadziejne. Teraz, gdy w sercach nienawiść szaleje.

RACHELA: Na szczęście nie rozum służy do kochania.

FARIS: Ale oni nie pozwolą nam żyć!

RACHELA: Co nie pozwolą? Gówno nam mogą nie pozwolić! Od pozwalania to jest Jehowa!

* * *

III. (strona czwarta)

W pierwszym kadrze widzimy stopy wznoszonego ze szczytu Wzgórza Oliwnego do nieba człowieka.

* * *

W drugim kadrze widzimy, jak (jest już po zmroku) na wzgórze wdrapuje się zasapany Faris, wspierając Rachelę obydwoje trzymają karabiny.

RACHELA: Już nie mogę.

Pada na ziemię.

Nagle zza jakiegoś rogu wychyla się żydowski żołnierz i strzela do Farisa.

ŻOŁNIERZ: Śmierdziel!

Faris pada trafiony w nogę, ale strzela i zabija Żyda.

FARIS: No to za daleko nie zajdziemy. Twoi też nam nie darują.

Faris wali do nich seriami.

RACHELA: Twoi również zebrali się do kupy.

Pruje w drugą stronę do Palestyńczyków.

* * *

KAPITAN WEISS: Cofnijcie się! Sprawimy, że piekło zstąpi na Wzgórze Oliwne. Dajcie granatniki!

* * *

Faris podpełza do Racheli

FARIS: Uspokoiło się…, Rachela, ja nie żałuję.

RACHELA: Zeszliśmy się, chociaż świat zabrania. Lecz cóż jest świat wobec kochania?

* * *

Na Wzgórze Oliwne spadają wybuchy granatów. Patrzymy na to z perspektywy Kapitana Weissa, który w ostatnim kadrze ma twarz szczura, takiego jak u Arta Spiegelmana.

WEISS: A jednak świat to jest coś!

Tomasz Soroka

Warszawa, maj 2004

* * *

Posłowie

Redaktor innych Planet poprosił mnie żebym wytłumaczył się w kilku zdaniach. Bo Izrael i Palestyna to drażliwy temat nie tylko teraz. „Co ty wiesz o Palestynie?”. Spytał się.

Otóż tekst ten jest scenariuszem komiksu, przeznaczonym do czytania. Dałem go dwóm rysownikom, ale żaden go nie narysował. A ja nie umiem. Napisałem go dwadzieścia lat temu i dałem Maćkowi Parowskiemu przekonany że ta nowatorska forma literacka powali go na kolana. Pozostał oczywiście niewzruszony. Powaliło go ostatecznie co innego.

Minęło 20 lat i stwierdziłem że to dobry moment na wyciągnięcie tekstu z szuflady.

Co ja wiem o Palestynie? Jak widać niewiele. Mieszam Betanię z Zachodnim Brzegiem Jordanu. Nie znam się na wojsku, na walkach ulicznych.

Wszystko co wiem o Palestynie – wyczytałem u Szekspira. To mało by wiedzieć. Wystarczająco by rozumieć w swój naiwny sposób.

Acha, jeszcze jedna rzecz – 25 lat temu wpadł mi w ręce dziwny zagraniczny folder reklamowy (może był to dodatek do amerykańskiego Newsweeka?) promujący dobrosąsiedzkie relacje między Palestyńczykami a Żydami. Na kolejnych stronach Palestynka kupowała owoce u Żydowskiego tragarza i uśmiechali się do siebie. A tekst opowiadał historie ich życia i jak bardzo się lubią. Żydowska nauczycielka uczyła palestyńskie dziecko grać na skrzypcach. Żyd i Palestyńczyk razem pracowali w warsztacie samochodowym itd…

Wtedy byłem młody i te zdjęcia i te historie wydawały mi się czymś z gruntu naturalnym i oczywistym.

Dziś nie jest to już oczywistość i tak mocno brakuje mi tamtych zdjęć z tamtego folderu.

I to on stanowił dla mnie natchnienie do opowiedzenia tej historii.

* * *