Film
Aż poleje się krew – Adam… Hiob… I’m finished
Ryszard Ochudzki - 5 lutego, 2024Jeden z lepszych filmów ever “Aż poleje się krew”.
O roku ów (2007). Jakież tam były filmy w wyścigu po Oscary! Przegrać z “To nie jest kraj dla starych ludzi” to poziom rywalizacji Nykänen z Weißflog!
Daniel Day-Lewis w pełni zasłużony Oscar za główną rolę.
Jonny Greenwood na soundtracku, udający młodego Pendereckiego, to przykład jak się należy inspirować starszymi, i robić swoje.
Filmowo film zbudowany jak jak trzeba. Nakręcony, oświetlony, udźwiękowiony. Aktorzy w rolach drugoplanowych dają radę, także młodziutki, pryszczaty Paul Dano, po latach się broni. Tak więc naście lat minęło, a film dalej trzyma niebotyczny poziom.
O co chodzi? Historia samotnego, twardego poszukiwacza kruszców Daniela (Daniel Day-Lewis) przełomu XIX i XX wieku na amerykańskich bezdrożach, który szukając kruszców znajduje ropę.
Od robaka (dosłownie) grzebiącego w ziemi gołymi rękoma do milionera w pałacu. Jednym słowem American Dream, ale bez romantyzmu i endorfin “i żyli długo i szczęśliwie”.
Day-Lewis to w sumie wg dzisiejszej młodzieży typ “Sigma” – samotny, silny, sam przeciwko światu, dosłownie, walczy pazurami, zębami, pieniędzmi i manipulacjami dla osiągnięcia jakiegoś stanu, w którym wszyscy się od niego muszą odpieprzyć.
Osiągnie to jak będzie bogaty i niezależny od niczego i od nikogo. Takie okaleczenie duchowe musiało wiązać się z wielkim cierpieniem. Day-Lewis po drodze oddaje wszystko, by cel osiągnąć – nie by być szczęśliwy, ale żeby mniej albo wcale nie bolało.
Boli jednak bardziej.
Po śmierci wspólnika podejmuje opiekę nad osieroconym chłopcem, co daje mu namiastkę rodziny – nie wiemy do końca, czy to tylko zabieg wizerunkowy, dla ułatwienia interesów (jeździ negocjować kontrakty niemal z dzieckiem na ręku), czy może jednak jakieś uczucia ten chłopak w nim poruszył – ojca szukającego dziedzica. Może jedno i drugie.
Dorabia się, zdobywa pieniądze, dla których gotów jest zaprzedać swoją godność, co paradoksalnie ma miejsce w zderzeniu z chłopaczkiem granym przez Paula Dano, który wymyślił sobie bycie pastorem samozwańczego kościoła.
To też ciekawa formuła psychopatycznego faceta. To, co Day-Lewis robi dla kasy – a więc ciężko pracuje, dosłownie po trupach (odwiercanie ropy to nie zabawa dla mięczaków) – Dano chce osiągnąć wykorzystując religię. Jedno i drugie wzbudza obrzydzenie, choć to drugie jakoś bardziej.
No ale taka jest właśnie Ameryka, z tego napięcia wyrosła jej potęga, gdzie biznes i religia idą w jednej parze. Sukces mierzony jest konkretnym stanem konta i liczbą wiernych. Jak z dawnej piosenki Genesis, “Jesus he knows me” – “ewangelizatorzy” dający złudną pociechę z gwarancją wyciągnięcia kasy z kieszeni.
Film nakręcony przez lewicowego (przynajmniej w Ameryce) Paula Thomasa Andersona – na pewno w grubszym złożeniu miał przywalić temu mariażowi kapitalizmu i religii. Natomiast dzięki świetnej ekipie i genialnemu aktorstwu, wyszło coś więcej, głęboko uniwersalna historia biblijnego “przekleństwa” Adama z Księgi Rodzaju – w trudzie i znoju kopiącego kanały, stawiającego domy, które okazują się na piasku, szarpiącego się ze światem o wszystko, choć nie wiadomo o co.
Daniel ze wszystkiego, co zdobył, jest ogołacany, także niczym biblijny Hiob. Traci, a właściwie sam zabija czy duchowo, czy fizycznie bliskie sobie osoby.
Zostaje tylko ze swoim złotem głupców.
W przeciwieństwie jednak do Hioba, nie przychodzi dydaktyczny happy end (swoją drogą rozumiem, czemu Hollywood wyrosłe z takiego kapitału wyrwanego krwią i żelazem chciało by nie oszaleć uciekać w szczęśliwe zakończenia), a jedna z bardziej wstrząsających sekwencji kinowych, zakończonej (i znów to napiszę) eschatologicznym skowytem:
… “I’m Finished”.
Ochudzki Ryszard
* * *
Król jest nagi! – Oppenheimer (po raz pierwszy)
Lubię kino Nolana, uważam jego Memento, Batmany, Incepcję, Interstellara, Dunkierkę za dobre filmy, czasem nawet wybitne.
Natomiast trzeba uczciwie powiedzieć: król jest nagi!
Oppenheimer to film zły, przegadany, to ofiara ego reżysera, który ma taki status, że nie ma nikogo, jakiegoś przysłowiowego grubego producenta z cygarem, który by mu powiedział: “skróć o połowę to gówno!”
Natomiast trzeba uczciwie powiedzieć: król jest nagi!
Oppenheimer to film zły, przegadany, to ofiara ego reżysera, który ma taki status, że nie ma nikogo, jakiegoś przysłowiowego grubego producenta z cygarem, który by mu powiedział: “skróć o połowę to gówno!”
Subscribe
Login
0 komentarzy
najstarszy
