Film
Nasze pokolenie przeprasza za film o Kalinie Jędrusik
Ryszard Ochudzki - 26 stycznia, 2024Minicykl opowieści o filmach “kobiecych”.
Dziś część pierwsza.
“Bo we mnie jest seks” – film o Kalinie Jędrusik. Reżyseria Katarzyna Klimkiewicz
Fascynująca postać, czasy Gomułki, środowisko Kabaretu Starszych Panów, literatów ze SPATiFu, małej dusznej stabilizacji, niesamowitej jazzowej muzyki i barwnych anegdotycznych postaci, z którymi choćby krótki dialog krzesałby iskry na ekranie.
Przepis na super film.
Czy mogło coś pójść nie tak? Otóż mogło. Film nakręciła, plus scenariusz z koleżanką zrobiła reżyserka tandetnych seriali… To wszystko widać, słychać i czuć.
Jedyny plus to lepiej technicznie z dialogami, bo je słychać. Kadry też są oświetlone tak, że widać, choć zapewne dlatego, ze kręcone w większości w studiach.
Natomiast efekciarstwo aktorstwa młodego pokolenia ma wszystkie swoje znane mankamenty. Szczytem aktorstwa jest jak zwykle kompulsywne palenie papierosów, połączone tym razem z malowaniem ust szminka. Odtwórczyni głównej roli Maria Dębska dała z siebie co mogła. Gdyby miała dobry scenariusz i prawdziwych twórców wokół siebie, dałaby zapewne radę wykreować rolę pokroju koleżanek z zachodu, grających ikoniczne postacie kobiece tych czasów jak Marylin Monroe, Jackie Kennedy czy Marię Callas.
Nie dane jej jednak było. Utonęła w zupie nijakości, wirując w objęciach i popisach artystów poziomu i pokroju grającego smętne gitarowe solo na ekranie, koncesjonowanego buntowniczego muzyka ze stajni korporacyjnego męskiego grania.
Czasem wejdzie jakąś sekwencja muzyczna i nie wiemy, czy to musical ja La La Land, czy jakaś serialowa wstawka. Może to była próba zabawy czasem i przestrzenią jaką serwowali Starsi Panowie. No ale trzeba być nimi, by podołać temu zadaniu bez poczucia żenady. A tak, to tylko profanują się sceny z klasyków jak taniec z filmu Salto.
Czasem pojawi się zgrabny goły cyc, czasami ktoś ma dobre, aktorskie momenty (na czele z Leszkiem Lichotą w roli męża Kaliny, literata Dygata, zdecydowanie najjaśniejsza gra aktorska, gość idzie ostro, co pokazał w ostatnim Znachorze).
Jako całość nic się kupy nie trzyma. Jeśli to miał być film o polskiej Marylin Monroe, to strach porównać go chociażby do filmu Andrew Domnika z Aną de Armas. Tak można pokazać tamte czasy, tamtych ludzi! Przy polskiej produkcji można tylko iść popłakać w kąciku.
Nie mówimy tu o budżecie i możliwościach technicznych. Mówimy tu o takiej totalnej pustyni duchowej i intelektualnej jaką zaprezentowali twórcy tego dzieła o Kalinie. Mówimy o kompletnym braku jakiejkolwiek ciągłości kulturowej z bohaterami tamtego czasu (czasu naszych dziadków).
Jakieś PRLowskie śmieci z tanich portali z memami, palenie papierosów, snucie się bez sensu na ekranie szeregu postaci, palenie papierosów, rzucanie co drugie słowo kurwa i chuj (nawet jeżeli Kalina tak robiła na co dzień, to na litość, robiła szereg innych niefajnych rzeczy, którymi widz nie musi się non stop zaciągać).
I to palnie papierosów, i znów jakiś cycek. Aż się chce zapytać w stylu dzisiejszym z serialu, co się udał: o ch… tutaj chodzi?
To przerażające co w tych ludziach siedzi, jaki karykaturalny obraz przeszłości.
Autorka tego filmu jest z naszego pokolenia. Pozostaje przeprosić za to, co z nas wyrosło dla kultury i popkultury, przynajmniej w nurcie eksponowanym pod masową wyobraźnię.
Redaktor Ochudzki Ryszard
Zaproszenie od redakcji.
Jeżeli chcesz wyrazić polemikę.
Lub jeżeli w ogóle podoba Ci się nasze medium i chciałbyś przez nasz kanał coś wyrazić. Zapraszamy. Pisz do nas. Może się uda.
Nie musimy się zgadzać.
Albo inaczej – musimy się zgadzać co do jednego:
pluralizm jest OK i każdy ma prawo do swoich poglądów.
Forumlarz kontaktowy
Król jest nagi! – Oppenheimer (po raz pierwszy)
Lubię kino Nolana, uważam jego Memento, Batmany, Incepcję, Interstellara, Dunkierkę za dobre filmy, czasem nawet wybitne.
Natomiast trzeba uczciwie powiedzieć: król jest nagi!
Oppenheimer to film zły, przegadany, to ofiara ego reżysera, który ma taki status, że nie ma nikogo, jakiegoś przysłowiowego grubego producenta z cygarem, który by mu powiedział: “skróć o połowę to gówno!”
Natomiast trzeba uczciwie powiedzieć: król jest nagi!
Oppenheimer to film zły, przegadany, to ofiara ego reżysera, który ma taki status, że nie ma nikogo, jakiegoś przysłowiowego grubego producenta z cygarem, który by mu powiedział: “skróć o połowę to gówno!”
Subscribe
Login
0 komentarzy
najstarszy
